Over het redden van levens

Patiënten moeten de vitaliteit van de lente kunnen ervarenPatiënten moeten de vitaliteit van de lente kunnen ervaren

Na het bijwonen van het eerste consult van de professor in de middag met de eerste patiënt, voelde ik me eerlijk gezegd erg ongemakkelijk. Omdat ik nog nooit eerder een dergelijk consult had bijgewoond, was het heel vreemd en ongewoon voor me.

Pas aan het einde van de observatietijd realiseerde ik me dat de professor niet alleen de ziekte van de patiënt wilde behandelen, maar dat hij ook diep in de ziel van de patiënt, op een plek die wij niet kunnen zien, behandelde.

Wat me opviel in het eerste consult met de patiënt was de rust die de professor de patiënt gaf. Toen hij zich concentreerde op de vraag of de patiënt beter was geworden en hem vragen stelde, leek het alsof de professor op een koord liep en langzaam met een waaier wapperend de patiënt aandrong om zich niet op de ziekte te concentreren, maar de behandeling te volgen.

De professor benadrukte niet alleen de ziekte met de patiënt, maar ook de houding en de inzichten van de patiënt zelf. Het was ook opmerkelijk dat de gezichten van de patiënt en zijn familie er na het gesprek met de professor zo goed uitzagen.

Hoe moeten we de relatie tussen patiënt en arts opbouwen? Ik heb er de laatste tijd veel over nagedacht, en eerlijk gezegd was ik na het eerste consult nog steeds in de war. Maar door te zien hoe de professor het tweede consult met een andere patiënt voerde, kon ik een idee krijgen van hoe de relatie met de patiënt moet worden opgebouwd. Het tweede consult met de patiënt was erg indrukwekkend.

Het ging om een patiënt die een bestraling (RT) voor prostaatkanker (Prostate cancer) gepland had. Voordat de professor begon met uitleg over de behandelrichting, zag ik dat hij veel met de patiënt sprak. Het ging helemaal niet over de ziekte, maar over uiterst persoonlijke en intieme onderwerpen. Toen de patiënt zei dat het voelde alsof hij thuis zat in plaats van in het ziekenhuis, besefte ik me dat dit de nodige tijd was voor een patiënt die vol angst zat door de ziekte.

Ik heb veel consulten meegemaakt van 3 minuten, eerlijk gezegd zelfs korter dan 3 minuten. Maar de professor sprak ruim een uur lang met de patiënt over allerlei onderwerpen, opende zijn hart en brak de angst voor de ziekte en de onderdrukking van lichaam en geest die de patiënt ervoer. Ik kreeg het gevoel dat de patiënt, die er aanvankelijk gespannen uitzag toen hij de spreekkamer binnenkwam, langzaam een glimlach terugkreeg door de gesprekken met de professor.

Het was een moment waarop ik de ware betekenis van een arts kon beseffen. Het behandelen van een ziekte kan elke arts, maar wie is de arts die de patiënt echt van binnenuit, als een zaadje, kan laten ontkiemen? Ik was erg vereerd dat ik het vandaag kon leren en zien. De professor benadrukte dat je je in de situatie moet verplaatsen om te begrijpen hoe iemand zich voelt, en dat je je best moet doen om dat te begrijpen.

De professor begon met een ontspannen gesprek met de patiënt over persoonlijke onderwerpen en legde vervolgens de behandelrichting uit met behulp van een model nadat hij de patiënt de lente had laten verwachten, alsof de ziekte niet gewoon een ziekte is, maar de winter die voorafgaat aan de lente. Ik was verbaasd over hoe goed de woorden van de professor binnenkwamen en hoe het voelde alsof de hoop weer terugkwam.

Na het bijwonen van dit verbazingwekkende consult liet de professor me een gedicht zien dat hij zelf had geschreven, "Als de winter voorbij is, komt de lente", en liet me ook CCM-muziek horen. Dit gedicht kon alleen door de professor geschreven worden.

Toen ik het gedicht voor het eerst las en hoorde, beschouwde ik lente en winter gewoon als de vier seizoenen die we kennen, maar de professor zei dat lente en zomer niet alleen seizoenen zijn, maar ook ons leven kunnen zijn. Wat is de winter in het leven? Voor patiënten is de huidige pijnlijke tijd de winter. Hij zei dat we patiënten de lente moeten geven. En om de lente te geven, moeten we beseffen dat we zelf eerst lente moeten worden.

Terwijl ik naar zijn woorden luisterde, vroeg ik me af of ik de lente kan worden die de patiënt de lente geeft. Leef ik nu niet te nonchalant? Ben ik niet tevreden met de realiteit zoals die zich voordoet, en maak ik me alleen zorgen over de toekomst? Ik wilde de professor vragen hoe ik lente kan worden, of hoe ik er dichterbij kan komen. Omdat het leek alsof de professor al lente was geworden en de patiënten de frisheid en vitaliteit van de lente gaf.

(17 mei 2019, Klinische stage Radiotherapie, Geneeskunde 4e jaar, Groep 3, Han 0ran)