Patiënten moeten de levenskracht van de lente krijgenPatiënten moeten de levenskracht van de lente krijgen

Na het bijwonen van de eerste afspraak van de professor met zijn eerste patiënt van de middag, voelde ik me eerlijk gezegd ongemakkelijk. Ik had nog nooit eerder een consult gezien, dus het was heel vreemd en ongewoon voor me.

Pas toen de observatietijd voorbij was, realiseerde ik me dat de professor niet alleen de ziekte van de patiënt wilde behandelen, maar ook de diepste delen van het hart van de patiënt, de diepste delen waar we niet naar konden kijken, wilde behandelen.

Wat me tijdens het eerste consult met de patiënt indruk maakte, was de rust die de professor de patiënt gaf. Toen de professor zich concentreerde op en vragen stelde over de gezondheid van de patiënt, benadrukte hij, alsof hij op een touw liep, rustig en langzaam met zijn hand te zwaaien, om niet te focussen op de ziekte, maar om de behandeling voort te zetten.

De professor benadrukte niet alleen de ziekte met de patiënt, maar ook de gemoedstoestand en het inzicht van de patiënt zelf. Het was opvallend dat de patiënt en zijn familie er na het consult met de professor heel goed uitzagen.

Hoe moet de relatie tussen patiënt en arts worden opgebouwd? Dat is iets waar ik de laatste tijd veel over na heb gedacht. Ik heb me afgevraagd hoe het zou werken, zelfs tijdens mijn eerste consult, maar door de manier waarop de professor het tweede consult met de patiënt afhandelde, begon ik te begrijpen hoe een relatie met de patiënt moest worden opgebouwd. Het tweede consult met de patiënt maakte een diepe indruk op me.

Het ging om een ​​man die voor prostaatkanker een RT-behandeling zou ondergaan. Voordat de professor de patiënt in detail over de behandelrichting vertelde, zag ik dat hij veel met de patiënt sprak. Het had niets te maken met de ziekte, het was een zeer persoonlijk gesprek en je kon een gevoel van intimiteit voelen. Toen de patiënt zei dat hij zich voelde alsof hij thuis was, niet in het ziekenhuis, besefte ik dat het een noodzakelijke tijd moest zijn voor de patiënt die vol angst zat vanwege de ziekte.

Tot nu toe heb ik veel consulten van 3 minuten gezien, en eerlijk gezegd, zelfs niet 3 minuten. Maar de professor bracht een heel uur door met praten met de patiënt over van alles en nog wat, waardoor hij de patiënt zo goed mogelijk kon openen. Hij opende de geest en het lichaam van de patiënt, die vol angst en angst voor de ziekte was, door zijn angst en de gruwel van de ziekte te doorbreken. Ik kreeg het gevoel dat de gezichtskleur van de patiënt, die de consultkamer binnenging, geleidelijk aan begon te verbeteren en dat hij weer ging glimlachen terwijl hij met de professor sprak.

Het was een tijd waarin ik de betekenis van een echte arts kon begrijpen. Elke arts kan een ziekte genezen, maar vandaag heb ik mogen zien en leren wie een arts is die de patiënt echt diep in zijn hart laat groeien. De professor benadrukte dat je alleen kunt weten hoe het is om in die situatie te zijn als je er zelf doorheen gaat, en dat je moet proberen dat te realiseren.

De professor begon met een ontspannen, privégesprek met de patiënt en legde vervolgens uit over de behandelrichting, waarbij hij de patiënt de ziekte niet als een ziekte liet zien, maar als een winter om de lente te verwelkomen. Hij liet de patiënt uitkijken naar de lente en legde de behandelrichting uit met een model. Ik was verbaasd toen ik dat zag. Elk woord ging rechtstreeks in mijn oren en ik voelde dat mijn hoop terugkeerde.

Na het bijwonen van dit verbazingwekkende consult liet de professor me het gedicht zien dat hij had geschreven, 'Winter voorbij en lente komt', en we luisterden naar CCM. Het gedicht was echt iets dat alleen de professor kon schrijven.

Toen ik het gedicht voor de eerste keer las en hoorde, dacht ik dat de lente en de winter in het gedicht gewoon de vier seizoenen waren die we allemaal kennen. Maar de professor zei dat deze lente en zomer niet alleen seizoenen zijn, maar ons leven kunnen zijn. Wat is de winter in het leven? Voor patiënten is hun huidige pijn de winter. We moeten hen de lente geven. Om de lente te geven, moeten we ons realiseren dat we zelf eerst lente moeten worden.

Terwijl ik die woorden hoorde, vroeg ik me af of ik lente kon worden, lente kon worden voor de patiënten. Leef ik nu niet zonder na te denken? Ben ik niet tevreden met de realiteit die op me afkomt en maak ik me alleen zorgen over de toekomst? Ik begon me zorgen te maken. Ik wilde de professor vragen hoe ik lente kon worden, of hoe ik er dichterbij kon komen. De professor leek al lente te zijn, want hij blies de patiënten de frisheid van de lente, de levenskracht van de lente in.

(17 mei 2019, Klinische stage Stralingsoncologie, 3e groep geneeskunde, 4e jaar, Han 0-ran)