Dit is een door AI vertaalde post.
Selecteer taal
Samengevat door durumis AI
- Door de behandeling van patiënten besefte ik de waarde van het leven en ervoer ik tegelijkertijd de vreugde en het verdriet van het leven, waardoor ik de waarde van het leven besefte die ik was vergeten.
- Ik besefte dat het doorgeven van de zaadjes van het leven als arts, meer dan een simpele medische handeling is, maar een waardevolle ervaring is om de betekenis en waarde van het leven te delen.
- Zelfs voor de realiteit van de dood heb ik moed gekregen en besef ik de betekenis van het leven om me te wijden aan de waarden die ik juist vind, waardoor ik mijn verantwoordelijkheid en missie als arts sterker heb gemaakt.
Het voelt alsof ik niet meer naar patiënten kijk, maar naar mijn eigen hart
Vandaag, tijdens de polikliniek, besefte ik het. Ik denk niet alleen aan patiënten en ziektes, maar
meer aan hoe ik een arts kan zijn die de kracht van het leven in kan blazen. De gezichten van de
ouderen die ik in de spreekkamer zag, zal ik tijdens mijn carrière als arts moeten blijven
herinneren.
In het begin was ik verbaasd. De spreekkamer is een plek waar je de resultaten bespreekt en de
vervolgbehandeling uitlegt. In de hoopkliniek waar ik was (radiotherapie), worstelde ik met patiënten en
luisterde ik naar muziek. Misschien waren de ouderen ook in het begin verbaasd. Maar het duurde niet
lang voordat de zaadjes van het leven tussen ons werden geplant.
Ik zag in de woorden van de professor soms verdriet, soms vreugde. Ik zag hun gezichten met
herinneringen aan het verleden, hun gezichten met gemis naar die verloren dagen. Elk moment was
een bijzondere ervaring.
Het voelde alsof ik niet naar patiënten keek, maar naar mijn eigen hart.
De vreugde en het verdriet van het leven, waarvan ik zo lang niets meer had gemerkt, kwamen
gelijktijdig terug. 'Ah, dit is het leven', besefte ik. 'Als je het niet voelt en uitdrukt, dan is
het alsof je dood bent'. Die gedachte flitste door me heen.
Uiteindelijk worden we allemaal ziek en sterven we. Maar het zaad van het leven aan anderen geven,
dat kan niet iedereen. De dood is altijd in onze buurt. Daarom hebben we moed nodig om ons lichaam
voor een hoger doel te offeren en de dood onder ogen te zien.
De moed om de waarheid onder ogen te zien die altijd bij ons is, maar die we niet willen zien.
Soms moeten we alles wat we hebben opgeven, soms moeten we onszelf opgeven, maar degenen die
weten wat deze daden betekenen, kunnen hun moed nooit verbergen. Ik ben dankbaar voor de kans om
de waarde van deze moed te begrijpen voordat ik met mijn leven als arts begon.
Niemand weet wat goed of fout is, of wat een goed of slecht leven is. Maar de ervaring van falen en
de neergang voor wat je zelf goed vindt, en de sporen die deze ervaringen op je leven hebben
achtergelaten, en de zaadjes van het leven die je in deze aarde hebt geplant, kunnen nooit
nutteloos zijn. Misschien zijn ze waardevoller dan ons leven zelf en misschien vormen ze de
kracht die al het leven en al die wijsheid op deze aarde ondersteunt.
(Stageverslag radiotherapie, faculteit Geneeskunde, jaar 4, groep 5, 0래, 28-05-2019)
