Ah! Een moment waarop je het leven kunt voelen

Het voelde meer alsof ik naar mijn eigen hart keek dan dat ik een patiënt behandelde

Vandaag, tijdens het spreekuur, realiseerde ik me dat. In plaats van me te focussen op de patiënt of de ziekte, besefte ik dat ik een arts kan zijn die de kracht van het leven kan aanwakkeren.

De gezichten van de ouderen die ik in de spreekkamer zag, zullen me waarschijnlijk altijd bijblijven tijdens mijn carrière als arts.

Aanvankelijk was ik nogal verward. Een spreekkamer is er om resultaten te bespreken en de verdere gang van zaken uit te leggen. In de hoopkliniek (radiotherapie) waar ik werkte, deed ik armworstelen met patiënten en luisterden we naar muziek. Misschien waren de ouderen in eerste instantie ook wel in de war. Maar het duurde niet lang voordat het zaadje van het leven zich tussen ons uitwisselde.

De woorden van de professor leken soms verdrietig, soms blij. Het leek alsof ze terugblikten op hun leven, alsof er momenten voorbij kwamen die ze misten. Elk moment was een bijzondere ervaring.

Het voelde meer alsof ik naar mijn eigen hart keek dan dat ik een patiënt behandelde.

Het leek alsof de vreugde en het verdriet van het leven, die ik een tijdje had vergeten, tegelijkertijd terugkwamen. Ik besefte: 'Dit is leven'. Het was een moment waarop ik dat kon voelen. 'Als je iets niet voelt en niet uitdrukt, is het alsof je meer dood bent dan dood', schoot me te binnen.

Uiteindelijk worden we allemaal ziek en sterven we. Maar niet iedereen kan het zaadje van het leven doorgeven aan anderen. De dood is altijd in onze nabijheid. Daarom is moed nodig om je lichaam te wijden aan een groter doel en de dood onder ogen te zien.

De moed om de waarheid onder ogen te zien die altijd bij ons is, maar die we niet willen zien. Soms moeten we alles wat we hebben opofferen, en soms onszelf. Maar wie weet wat het betekent, kan die moed niet verbergen. Ik ben dankbaar voor de kans om de waarde van die moed te herkennen voordat ik arts werd.

Niemand weet wat goed of fout is, of wie een goed of slecht leven heeft geleid. Maar de ervaringen van falen en het naar de bodem vallen in een poging te doen wat je zelf goed vindt, samen met de sporen die ze achterlaten en het zaadje van leven dat ze in deze wereld hebben geplant, kunnen nooit zinloos worden genoemd. Misschien zijn die dingen zelfs waardevoller dan ons leven en de kracht die het leven en de wijsheid op deze aarde ondersteunt. Dat komt omdat ze dat wellicht zijn.

(Verslag van de stage in de afdeling radiotherapie, Geneeskundestudenten 4e jaar, groep 5, Jo0rae, 28 mei 2019)