Als Milton Friedman de controverse over het aantal studenten geneeskunde in Korea had gevolgd

Milton Friedman, een grootheid in de vrije markteconomie, beweerde dat de winst die door vakbonden werd gecreëerd, werd afgenomen van niet-vakbondsleden in de vorm van diverse voordelen. Van alle Amerikaanse vakbonden was de American Medical Association (AMA), een belangenorganisatie voor artsen, volgens Friedman de meest ondoordringbare.

De AMA werd in 1847 opgericht met de nobele doelstelling 'verbetering van de volksgezondheid en vooruitgang in de geneeskunde'. Friedman beargumenteerde echter dat de AMA niets meer was dan een kartel dat de toegang tot de medische markt voor concurrenten probeerde te blokkeren door middel van beperkingen op de verlening van medische licenties.

Een van de voorbeelden die hij noemde, was het gedrag van de AMA in de vroege jaren 1930, toen, na de machtsovername van de nazi's, een groot aantal Joodse artsen met Duitse nationaliteit naar Amerika vluchtte. Tot die tijd kon iedereen in de VS die een medische opleiding had voltooid, zonder andere voorwaarden een medische licentie aanvragen. De AMA stelde echter plots voor om 'Amerikaans staatsburgerschap' als vereiste toe te voegen. Dit was een poging om te voorkomen dat Joodse artsen uit Duitsland die als vluchteling in de VS waren aangekomen, in de VS konden praktiseren.

Gezien het feit dat de Duitse geneeskunde destijds, en zelfs nu nog, tot de beste ter wereld behoort, is Friedman van mening dat dit geen kwestie van patiëntenzorg was, maar een poging om de belangen van Amerikaanse artsen te beschermen.

Tijdens de Grote Depressie van de jaren 1920, was de AMA nog openlijker in het beschermen van hun positie.

De AMA blokkeerde regeringsinspanningen om het aantal artsen te verhogen door te beweren dat 'als het aantal artsen toeneemt, de inkomsten van artsen zullen dalen en ze onethische medische handelingen kunnen verrichten'.

Dit is een argument dat in Korea steeds weer naar voren komt.

De Koreaanse Medische Vereniging heeft onlangs kritiek geuit op het beleid van de regering om het aantal studenten geneeskunde uit te breiden. De vereniging beweert dat 'een toename van het aantal artsen tot overbehandeling zal leiden, wat de financiën van de volksgezondheidszorg zal ruïneren' en 'een toename van het aantal studenten geneeskunde tot een verlaging van de kwaliteit van het onderwijs zal leiden'.

Overbehandeling, wat in feite diefstal is, is een kwestie van het professionele en ethische niveau van individuele artsen. Maatregelen tegen overbehandeling kunnen bestaan uit het strenger controleren en bestraffen van artsen, of het geven van ethische training, maar het heeft geen verband met het aantal studenten geneeskunde.

De bewering dat een toename van het aantal studenten geneeskunde tot een toename van overbehandeling zal leiden, klinkt als 'zelfspot' waarin alle artsen als potentiële criminelen worden afgeschilderd.

Friedman zei in een toespraak na het winnen van de Nobelprijs voor de Economie in 1976: 'Als er wetenschappelijk bewijs is dat een toename van het aantal artsen correleert met een toename van onethische medische praktijken, laat het me dan zien!' Er zijn pogingen om modellen te presenteren, zoals 'vraag geïnduceerd door de aanbieder', die echter onvoldoende empirische onderbouwing hebben, en die daarom geen antwoord op Friedmans vraag bieden.

Het gebrek aan onderbouwing van de bewering dat de kwaliteit van het onderwijs in de geneeskunde kan dalen door het verhogen van het aantal studenten geneeskunde, is eveneens een punt. Zelfs als de leeromgeving voor geneeskunde zou verslechteren, is dat een taak voor de onderwijsinstanties en universiteiten om op te lossen. Het is niet iets waar de medische beroepsgroep zich mee moet bemoeien, aangezien het nog niet eens zeker is of de kwaliteit van het onderwijs in de geneeskunde daadwerkelijk zal dalen.

Friedman analyseerde dat Amerikaanse artsen, door middel van beperkingen op de verlening van licenties, de concurrentie op de medische markt wisten te beheren en daardoor 17 tot 30% meer inkomen konden genereren. Volgens recent onderzoek bedraagt het gemiddelde jaarsalaris van een arts in de VS 350.000 dollar (ongeveer 460 miljoen KRW). Dit is een van de hoogste salarissen van alle professionele groepen.

Hetzelfde geldt voor Korea, waar het aantal studenten geneeskunde streng wordt beheerd. Volgens gegevens van de Belastingdienst bedroeg het inkomen van artsen in 2021 269 miljoen KRW, aanzienlijk hoger dan dat van andere beroepen.

In 2020 lag het gemiddelde inkomen van advocaten op 40% van het inkomen van artsen, wat een grotere kloof is dan in 2014 (60%). Hoewel het in een kapitalistische samenleving normaal is dat beroepen met een hoge vraag een hogere beloning ontvangen, verandert de situatie wanneer een bepaalde professionele groep een beperkte concurrentie gebruikt om een hoge beloning te krijgen.

Het is de taak van de overheid om deze marktvervormingen recht te zetten. Het zal niet gemakkelijk zijn om een groep die een enorme invloed heeft in onze samenleving te overtuigen, maar consumenten die onder een tekort aan aanbod lijden, zullen de drastische maatregelen van de overheid om de markt te normaliseren toejuichen.

{Bron: [Speciale correspondent] Als Milton Friedman de controverse over het aantal studenten geneeskunde in Korea had gevolgd (msn.com) Go Il-hwan, 2023. 11.}

De American Medical Association (AMA) en de Koreaanse Medische Vereniging verzetten zich beide tegen het beleid van de overheid om het aantal studenten geneeskunde te verhogen, omdat dit zou leiden tot overbehandeling en een verlaging van de kwaliteit van het onderwijs in de geneeskunde.

Het is echter belangrijk om te onthouden dat Milton Friedman, Nobelprijswinnaar voor de economie, beweerde dat 'de American Medical Association (AMA) niets meer is dan een kartel dat de toegang tot de medische markt voor concurrenten probeert te blokkeren door middel van beperkingen op de verlening van medische licenties'. Als hun argumenten zuiver en rationeel zijn, moeten ze vrij zijn van deze kritiek.

Persoonlijk denk ik dat het vaststellen van een systeem voor de doorverwijzing van patiënten (1e-, 2e- en 3e-lijnszorg) en de vaststelling van tarieven voor medische diensten en het medische systeem prioriteit moeten krijgen. De overheid, medische organisaties en de consumenten, het publiek, moeten langdurig discussiëren om tot een consensus te komen. Daarna moet de discussie over het aantal studenten geneeskunde vanuit het perspectief van het vinden van een evenwicht tussen vraag en aanbod op de medische markt als geheel gevoerd worden.

Het inkomen van medische professionals na hun afstuderen aan de medische faculteit kan worden vastgesteld door te kijken naar de economische groei van het land en het gemiddelde inkomen van de bevolking. Dit kan worden bepaald door te kijken naar hoe de overheid het beleid voor medische diensten vormgeeft: volledig openbaar, openbaar + particulier of volledig particulier.

Alle drie de bovenstaande medische diensten hebben voor- en nadelen, en de overheid moet de juiste diensten kiezen en de basis leggen.

De meeste landen zijn op de hoogte van de voor- en nadelen van socialistische landen en Commonwealth-landen die de openbare gezondheidszorg belangrijk vinden, en de VS, dat een volledig vrije markteconomie heeft en de particuliere gezondheidszorg maximaliseert. Het lijkt erop dat geen enkel land durft te hervormen vanwege de machtsstrijd tussen politici en belangengroepen, en omdat politici proberen beleid voor medische diensten op basis van hun eigen belang te bepalen.

5 november 2023, deelname