Naar aanleiding van de controverse rondom het aantal plaatsen aan medische faculteiten in Korea

Als Milton Friedman de controverse over het aantal plaatsen in de medische faculteiten in Zuid-Korea had meegemaakt

Milton Friedman, het boegbeeld van de vrije markteconomie, beweerde dat de voordelen die vakbonden creëerden, werden afgenomen van de verschillende voordelen die voor niet-vakbondsleden bestemd waren. Friedman noemde de American Medical Association (AMA), een belangenorganisatie van artsen, als een van de meest onverzettelijke vakbonden in de Verenigde Staten.

De AMA werd in 1847 opgericht met het verheven doel 'de volksgezondheid te verbeteren en de geneeskunde te bevorderen'. Friedman wees er echter op dat de AMA niets meer was dan een kartel dat de toetreding van concurrenten tot de gezondheidszorgmarkt blokkeerde door middel van beperkingen op het afgeven van medische licenties.

Een van de voorbeelden die hij noemde, was het gedrag van de AMA toen, na de machtsovername van de nazi's in Duitsland begin jaren dertig, een groot aantal artsen van Joodse afkomst die de Duitse nationaliteit bezaten, naar de Verenigde Staten vluchtten. Tot die tijd kon iedereen in de Verenigde Staten die een medische opleiding had afgerond, zonder enige voorwaarde een medische licentie aanvragen, maar de AMA stelde plotseling voor om 'het Amerikaanse staatsburgerschap' als een verplichte voorwaarde toe te voegen. Het was een poging om Joodse artsen uit Duitsland die als vluchtelingen waren binnengekomen, te verhinderen in Amerika te werken.

Gezien het feit dat de Duitse geneeskunde toen al, en ook nu nog, tot de beste ter wereld behoort, is het volgens Friedman een indicatie dat het niet ging om de bescherming van patiënten, maar om het beschermen van de belangen van de Amerikaanse artsen.

Tijdens de Grote Depressie in de jaren 1920 werd de AMA nog openlijker in haar pogingen om haar eigen positie te beschermen.

De AMA blokkeerde de inspanningen van de overheid om het aantal artsen te vergroten door te beweren dat 'als het aantal artsen toeneemt en hun inkomsten dalen, ze tot onethische medische handelingen zouden kunnen overgaan'.

Dit is een argument dat ook in Zuid-Korea steeds weer wordt gebruikt.

De Koreaanse Artsenbond (KMA) heeft onlangs gereageerd op het voornemen van de regering om het aantal plaatsen in de medische faculteiten te vergroten met argumenten als: 'Als het aantal artsen toeneemt, zal er sprake zijn van overbehandeling, waardoor de financiën van de nationale ziektekostenverzekering in gevaar komen' of 'Als het aantal plaatsen in de medische faculteiten toeneemt, zal de kwaliteit van het onderwijs afnemen'.

Overbehandeling, wat in feite diefstal is, is een kwestie van het professionele en ethische bewustzijn van individuele artsen. Maatregelen tegen overbehandeling kunnen bestaan uit strengere controles op en straffen voor artsen of ethische training, maar hebben geen verband met het aantal plaatsen in de medische faculteiten.

De bewering dat een toename van het aantal plaatsen in de medische faculteiten ook leidt tot een toename van overbehandeling, klinkt als een 'zelfspottende grap' die alle artsen bestempelt als een potentieel criminele groep.

Friedman zei in een lezing die hij hield na het ontvangen van de Nobelprijs voor de Economie in 1976: 'Als er wetenschappelijk bewijs is dat een toename van het aantal artsen samenhangt met een toename van onethisch medisch handelen, laat het me dan zien.' Er zijn ook pogingen gedaan om modellen als 'vraag naar leveranciers' te gebruiken, die niet goed onderbouwd zijn, maar dit wordt niet beschouwd als een antwoord op de vraag van Friedman.

Hetzelfde geldt voor de bewering dat de kwaliteit van de medische opleidingen zou kunnen verslechteren als gevolg van een toename van het aantal plaatsen in de medische faculteiten, aangezien er geen bewijs is om deze bewering te ondersteunen. Zelfs als de kwaliteit van de medische opleidingen zou verslechteren, is dit een probleem dat door de onderwijsinstanties en universiteiten moet worden aangepakt. De artsengroep mag zich er niet mee bemoeien, aangezien het nog maar de vraag is of de kwaliteit van de opleiding daadwerkelijk zal afnemen.

Friedman analyseerde dat Amerikaanse artsen, door middel van beperkingen op het afgeven van medische licenties, de concurrentie op de gezondheidszorgmarkt hebben beheerd, waardoor ze 17 tot 30% meer inkomsten hebben gegenereerd. Recente onderzoeken tonen aan dat het gemiddelde jaarsalaris van een arts in de Verenigde Staten 350.000 dollar (ongeveer 460 miljoen won) bedraagt. Dit is een van de hoogste salarissen van alle professionele beroepen.

Hetzelfde geldt voor Zuid-Korea, waar het aantal plaatsen in de medische faculteiten strikt wordt gecontroleerd. Volgens gegevens van de Koreaanse belastingdienst bedroeg het inkomen van artsen in 2021 269 miljoen won, aanzienlijk hoger dan in andere professionele beroepen.

Het gemiddelde inkomen van advocaten bedroeg in 2020 40% van dat van artsen, een afname ten opzichte van 2014 (60%). Het verschil tussen de inkomsten van artsen en advocaten is dus toegenomen. Natuurlijk is het in een kapitalistische samenleving normaal dat professionele beroepen met een grote vraag een hogere beloning ontvangen. Maar het wordt anders als een bepaalde groep van beroepsbeoefenaren concurrentiebeperkende maatregelen gebruikt om hogere inkomsten te verkrijgen.

Het is de taak van de overheid om dergelijke marktverstoringen te corrigeren. Het zal niet eenvoudig zijn om een groep te overtuigen die een zeer sterke invloed heeft in onze samenleving, maar consumenten die lijden onder het tekort aan aanbod zullen de overheid dankbaar zijn voor het nemen van drastische maatregelen om de markt te normaliseren.

{Bron: [Correspondentenperspectief] Wat als Milton Friedman de controverse over het aantal plaatsen in de medische faculteiten in Zuid-Korea had meegemaakt (msn.com) Go Il-hwan, 2023. 11.}

Zowel de American Medical Association (AMA) als de Koreaanse Artsenbond (KMA) verzetten zich tegen het vergroten van het aantal plaatsen in de medische faculteiten, omdat dit zou kunnen leiden tot overbehandeling en een afname van de kwaliteit van de medische opleidingen.

Maar we moeten wel rekening houden met de opmerking van Nobelprijswinnaar Milton Friedman dat 'de American Medical Association (AMA) niets meer is dan een kartel dat de toetreding van concurrenten tot de gezondheidszorgmarkt blokkeert door middel van beperkingen op het afgeven van medische licenties'. Als hun argumenten puur en rationeel zijn, zouden ze vrij moeten zijn van zulke kritiek.

Persoonlijk denk ik dat het eerst nodig is om een systeem voor de verwijzing van patiënten (1e tot en met 3e graads zorgsysteem) op te zetten en de vergoedingen en het zorgsysteem vast te stellen. Hiervoor moeten de overheid, de artsengroep en de burgers als consumenten lange tijd met elkaar in gesprek gaan om tot een gemeenschappelijke deler te komen. Daarna moeten we, vanuit het perspectief van het bereiken van een evenwicht tussen vraag en aanbod op de hele gezondheidszorgmarkt, discussiëren over het aantal plaatsen in de medische faculteiten.

Het inkomen van medische professionals na het afronden van hun opleiding kan worden bepaald op basis van de economische groei van het land en het gemiddelde inkomen van de bevolking. Het hangt echter ook af van de manier waarop de overheid het beleid ten aanzien van gezondheidszorgdiensten wil vormgeven: volledig openbare gezondheidszorgdiensten, openbare + particuliere gezondheidszorgdiensten of volledig particuliere gezondheidszorgdiensten.

Al deze drie vormen van gezondheidszorgdiensten hebben voor- en nadelen. De staat moet kiezen welke vorm van dienstverlening het wil nastreven en daarop zijn fundamenten leggen.

De meeste landen zijn zich bewust van de voor- en nadelen van de socialistische landen en landen van het Gemenebest die veel waarde hechten aan openbare gezondheidszorg en de Verenigde Staten, die een volledig vrije marktmodel met maximale nadruk op particuliere gezondheidszorgdiensten hanteren. Het lijkt er echter op dat geen enkel land durft te hervormen, omdat er machtsstrijd is tussen politici en de betrokken belangenorganisaties, en omdat politici hun eigen belangen nastreven bij het opstellen van gezondheidszorgbeleid.

5 november 2023, Cham Gil